Eiliv Grue har alltid vore på vandring – både i landskap og tankar. Frå barndommen på ein fjellgard i Østerdalen, gjennom eit langt yrkesliv i skulen og forlagsverda, til rolege dagar ved Forollhogna nasjonalpark, har undringa vore ein trufast følgjesvein. No deler han denne undringa i diktsamlinga Undrings vegar. Vers frå vandraren.

– Eg går helst vegar der tida har sett spor, der undringa ligg i fotefara, seier Grue og viser til eit av dikta i samlinga. Det er eit poetisk credo som speglar både livsvegen og diktinga hans.

Frå fjellgard til forfattarskap

Som gut las han alt han kom over, men skulen fanga han ikkje heilt. Åra etter krigen ga heller ikkje mykje rom for vidare utdanning, men draumen om kunnskap førte han til Oslo lærarskule, der han fann seg til rette i eit rikt kulturelt miljø. Sidan gjekk ferda til Finnmark som nyutdanna lærar, vidare til Sykkylven og Ullensaker som rektor, før han vart henta til nasjonale skuleutviklingsprosjekt og seinare fekk ei rolle som forlagssjef.

Men gjennom alle desse rollene var det alltid språket og litteraturen som stod han nærast. Pensjonisttilværet på Røros gav han endeleg tid til fordjuping, spesielt i Johan Falkbergets forfattarskap, og etter kvart fann han vegen inn i lyrikken.

Lyrikken – hjartespråket

– Eg skriv mest på bokmål, men lyrikk kan ikkje skrivast på anna enn nynorsk – det er hjartespråket, seier Grue. For han er poesien meir enn berre ord; det er ei kjensle, eit uttrykk for det uutgrundelege.

I Undrings vegar. Vers frå vandraren finn ein spor av eit levd liv, av tankar som har modnast gjennom tiår. Dikta krinsar kring eksistensielle spørsmål, lengsel og det gåtefulle i tilværet. Dei ber preg av eit menneske som har sett og opplevd mykje, men som likevel finn nye vegar å undrast over.

For Grue handlar ikkje poesien om å gje klare svar – han handlar om å stille dei rette spørsmåla. Og kanskje er det nettopp i desse spørsmåla at livets magi finst.